Ostatni z kwartetu Les Nez. Manoumalia– bo tak nazywa się czwarta pozycja- przenosi z założenia w świat polinezyjskich wysp z wieczną zabawą, winem i radością. Manoumalia się śmieje. I nawet z tak nieciekawych składników potrafi błysnąć humorem, choć czasami i cierniem obrzuci.
Jest kwiatowa- to uczucie bezsprzeczne. Użyte kwiaty fragrea to chwyt bardziej marketingowy niż zapachowy jak mniemam. Są to bowiem „te” rośliny, z których wytwarza się słynne polinezyjskie ozdoby na ciało. Znalazło się i miejsce dla tiary, najbardziej traumatycznego kwiatu. Aczkolwiek tu został obdarty ze swojej potęgi, ujarzmiony wręcz. Nie powiem, żebym się zachwycał, ale najważniejsze jest to, że Manoumalia nie odpycha.
Po czasie dodatkowo wykonuje całkiem zgrabny taniec Hula. Nuty kwiatowe na przemian się zmieniają z ciepłymi składnikami bazy swoją intensywnością. To również należy Manoumalii zaliczyć na plus. Zawsze lubiłem dużą zmienność w zapachach, a tu jest to element wykonany z najwyższym kunsztem. Czasami nie mogę oprzeć się wrażeniu, że pośród ylang-ylang i tiary jest jeszcze krztyna tuberozy. Takiej zabójczej, pełnej soków, wilgotnej rodem z Liany.
A co do nut głębokich to jestem w pełni usatysfakcjonowany. Posunę się do stwierdzenia, że właśnie ambra z drzewem sandałowym utemperowały tiarę. Kwiaty na tak miękkiej, ciepłej, po części wręcz waniliowej bazie bardzo chętnie pokazują różne odbicia. Manoumalia potrafi wysunąć je na pierwszy plan. Wtedy to drzewnieje bardzo wyraźnie, robi się drzewno-ambrowa, a kwiaty gdzieś szeleszczą w tle. Jak już mówiłem- taniec Hula. I w dodatku ekstremalnie radosny.
Ogólnie jest wesoło. Manoumalia zaskoczyła mnie pozytywnie. Nie na tyle, żeby się zachwycać pod niebiosa, bo wariacje kwiatowe to nie moja opowieść, ale na pewno na tyle, żeby zwrócić uwagę na kwiatowo-drzewne kompozycje. Kompozycja LesNez jest bardzo udana. Śmieje się.
Nuty: ylang-ylang, ambra, drzewo sandałowe, kwiaty fragrei, tiara, wetiwer
Rok powstania: 2008
Tworca: b.d.
